دانلود فیلم Seymour: An Introduction 2014 دوبله فارسی بدون سانسور

در این مستند بیوگرافی با شخصیت سیمور برنشتاین، یک پیانیست محبوب، معلم و الهام بخش واقعی که باید دید بازی به زندگی می نگرد، آشنا خواهیم شد...

دانلود فیلم Seymour: An Introduction 2014 دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

با توجه به اینکه حدود یک دهه است که به طور جدی موسیقی سنتی را دوست دارم، باید اعتراف کنم که هرگز از سیمور برنشتاین خبر نداشتم. وحشتناک‌تر این است که این مردی بود که به عنوان کسی که «نیازی به معرفی نداشت» تبلیغ می‌شد. پس از آن، اتان هاوک نام مناسب سیمور را ساخت: ارائه‌ای که از موسیقی گذشته است و نگاهی کوتاه به اخلاق و سبک زندگی می‌دهد. تمرین (فرایند فکر من این است) یک قطعه اسکارلاتی و تلاش برای به دست آوردن یک نقطه بیان خاص. از هم‌اکنون تا آینده‌ای قابل پیش‌بینی، روایت بین چند نوع صحنه به جلو و عقب می‌رود: کلاس‌های مسترکلاس، مصاحبه‌ها، بحث‌های ساده و غیره. ما درک می‌کنیم که چگونه کلاس‌های کارشناسی ارشد او به دانش‌آموزانش در بیان و غیره کمک می‌کند. روایت کیفیتی شگفت‌انگیز به خود می‌گیرد - که اکثراً شوبرت از آن حمایت می‌کند - همانطور که برنشتاین دیدگاه‌های خود را در مورد موسیقی، زندگی و هر چیزی در این بین معنا می‌کند.

اولین مشارکت من در موسیقی سبک قدیمی، آمادئوس میلوس فورمن بود که من را غافلگیر کرد، به این دلیل که این موسیقی چندان موسیقی نبود، در عین حال افرادی پشت موسیقی، علایق و علایقشان بودند. سیمور: یک ارائه به روش های قابل مقایسه ای کار می کند. مانند سالیری، سیمور موسیقی را چیزی فراتر از امواج صوتی می داند که وارد گوش ما می شوند. موسیقی می تواند ماورایی باشد. این قدرتی است که به افراد ملحق می شود (همانطور که وقتی سیمور به نمایش های دوران جنگش فکر می کند دیده می شود). خود اتان هاوک فقط چندین بار ظاهر می‌شود و به این نکته اشاره می‌کند که روایتی را درباره او بیان نمی‌کند، و می‌توانید احساس کنید که او تمام تلاش خود را کرد تا سیمور را در نوری به تصویر بکشد که به طور رضایت‌بخشی روش زندگی مرد را منعکس کند.

با این وجود، احساس می‌کردم که روایت ممکن است سعی کرده انرژی بیشتری را روی چند موضوع منتخب سرمایه‌گذاری کند. به عنوان مثال، فکر ترجمه را در نظر بگیرید. سیمور می‌گوید که گلن گولد در عین حال که یک هنرپیشه است، اجازه می‌دهد هوس‌بازی‌اش تا حد زیادی ترجمه‌هایش را اشباع کند. زمانی که گولد باخ را بازی می‌کند، سیمور فقط گولد را می‌شنود. در هر صورت، در یک مسترکلاس قبلی، خود سیمور توصیه کرد که تغییر جزئی در ترجمه ایجاد شود، به این دلیل که «احساس می‌کنیم» باید با هدف خاصی پخش شود و غیره. من نمی‌گویم سیمور یک پوزر فاصله زیادی با آن دارد. آنچه من در مورد آن صحبت می کنم این است که روایت به طور قابل اثباتی مسائل مربوط به فهم را مطرح می کند: چه چیزی باعث می شود یک ترجمه مناسب باشد و چه زمانی یک ترجمه «بیش از حد» از منبع منبع فاصله می گیرد؟ چه زمانی یک ترجمه جالب از «الهام گرفته» به «غیرعادی» تبدیل می‌شود؟ مدل دیگر زمانی است که سیمور به دلیل فشار از اجرای خود دست کشید. سپس یک همراه عزیز، در آن مرحله، این موضوع را مطرح می‌کند که آیا یک مجری بدون توجه به هر میزان فشار، تعهد خاصی نسبت به توانایی، کار و جمعیت خود دارد؟ با این حال، روایت هرگز نشان نمی‌دهد که سیمور پاسخی فوری به این پرسش ارائه می‌دهد (هرچند می‌توانیم بفهمیم که او احساس می‌کند این تعهد را به شیوه‌ای که هنرش را به شاگردانش می‌دهد، تصدیق کرده است). متوجه شدم که نهایتاً روی سیمور تأکید می‌شود، اما در واقع من را آزار می‌دهد که این نوع نکات جذاب مورد توجه قرار می‌گیرند، اما گاهی اوقات دقیقاً با آن‌ها مدیریت نمی‌شود.

در کل، با این حال، بازنمایی آن می‌داند که چگونه می‌توان یک انسان را نقاشی کرد و کل روش زندگی او در کمتر از یک ساعت و نیم تأثیر ماندگاری دارد. هر گونه نارضایتی مبهم در مورد تردید مستند برای بررسی موضوعات ملودیک خاص از بالا تا پایین، با روشی صمیمانه و ظریف که هاوک برنشتاین را به تصویر می کشد، جایگزین می شود.

دانلود فیلم Seymour: An Introduction 2014 دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

این روایت که مملو از موسیقی دوست‌داشتنی است، اتودی است از نوازنده پیانو حرفه‌ای تحسین‌شده سیمور برنشتاین و لذت‌بخش، از آغاز تا پایان. برنشتاین استعفا داد تا بتواند افکار آهنگین خود را در رگهای دانش آموختگانش خالی کند. همچنین، نه فقط افکار ملودیک. طرز تفکر او این است که نزدیک شدن به احساس در موسیقی مستلزم پذیرش احساس و تحقق در بخش‌های مختلف زندگی است. ما او را می بینیم که نوازندگان در هر سنی را با نسبتی کاملاً اندازه گیری شده از جهت نامحسوس تجهیز می کند تا قاطعانه نمایشگاه های خود را برپا کنند، آنها را به خلق و همچنین نواختن ترغیب کند، و به وضوح، به طور کلی یکپارچگی در زندگی را انجام دهند. صحنه‌ها در کاندوی یک اتاقه‌ای اتفاق می‌افتد که او مدت‌هاست در سمت بالا شرقی منهتن، نزدیک به فوکال پارک، در مکان‌های متفاوتی که دانش‌آموزان قبلی با او صحبت می‌کردند، کلاس‌های متخصص دانشگاه نیویورک، در اتاق تست پیانو Steinway نیویورک. در نهایت، روتوندای طبقه اصلی آن، جایی که او نمایشی را برای انبوهی از افراد دانش‌آموز، شرکا و طرفداران قبلی اجرا می‌کند. همکاری‌های او با افراد زیربط، دانش‌آموزان قبلی، و هنرمندان مختلف آشکار است، و چیزی بیش از بحث‌های او با رئیس فیلم، اتان هاوک، سرگرم‌کننده نیست. هاوک خوشبختانه در یک شام با برنشتاین ملاقات کرد و در او فردی یافت که می توانست اعصاب اعدام را با او بررسی کند، و تمایز بین کار بزرگ و موفقیت را بررسی کند و برنشتاین، با آنچه که به هر حال به عنوان یک علامت تجاری آزادانه شناخته می شود، ذره های دانش خود را به اشتراک گذاشت. او بدون شک بدون مشکلات خود به جایگاه فعلی خود نرسید. در زمانی که او جوان بود، پدرش موافقت می کرد که "من سه دختر و یک پیانیست دارم" که احساس می کرد او را در کودکی اخراج می کرد و او را به شدت عذاب می داد. او به عنوان یک همکار جوان، در نیروی مسلح ایالات متحده در کره خدمت کرد و با یک نوازنده ماهر ویولن و یک تنور همکاری کرد و علیرغم سوء ظن افسر کارگردانی آنها، برای سربازان - که بخش بزرگی از آنها هرگز نشنیده بودند - به نمایش گذاشت. موسیقی «جدی» یا قدیمی. برنشتاین با خوشحالی می‌گوید: «آنها ما را از صحنه خارج نمی‌کردند، حتی 60 سال پس از این واقعیت. نمایش بسیار مثمر ثمر بود و بازدید از اردوگاه های خونریزی لبه سازماندهی شد. خاطره علاوه بر این ناخوشایند است، زیرا برنشتاین مرده درگیری را به یاد می آورد، و تشدید دیدن آن دسته های بدن به ندرت محو شده است. به استثنای این خاطرات، فیلم بدون هیچ ابهامی سرزنده است، با مردی که تمام زندگی خود را می گذراند و افراد (دانشجویان، جمعیت، تماشاگران سینما) به تخصص و اشتیاق او پاسخ می دهند. همانطور که تام لانگ، کارشناس دیترویت نیوز می گوید، "لذت باورنکردنی فیلم، صرف نظر از اینکه پیانو بلد هستید، تماشای تدریس برنشتاین است." این مردی است که از آگاهی او خوشحال خواهید شد. فیلم با یک اعلامیه معمولی تکان دهنده و تکان دهنده برنشتاین به پایان می رسد: "من هرگز احساس نکردم که با دو دستم می توانم با آسمان تماس بگیرم."